πέταξε χελιδόνι μου,σπάθισε στόν αέρα
και δώσε πλιότερη ζωή,στη λιόχυτην ημέρα
Ανοιξε δρόμο να διαβεί ,τσ Ανοιξης το χαμπέρι
που ρχετε ελπίδες άδολες,κι ολόφρεσκες να φέρει
κέντησε ξόμπλια διαλεχτά,στσ αυγής το προσκεφάλι
και πλούμισε του δειλινού,τήν τρυφερή αγκάλη
Σκόρπισε μέσα στ ουρανού τσι φλέγες το μεθύσι
και τ όνειρο δασκάλεψε,ψηλά να φτερουγίσει
να πλημμυρίσει η χαρά,ν αναγαλιάσει η πλάση
εδα που η γιώρα τσι γλυκιάς ,Ανοιξης έχει φτάσει
Ανοιξη δροσοστόλιστη,ξενινιασμένη λόρη
που προπατείς ξυπόλυτη κι ανέμελη στ αόρι
κι όπου περάσεις και διαβείς,όλα στη γής αθούνε
και μυρωμένες αναπνιές ,κι ολόδροσες σκορπούνε
πάρε με στήν αγκάλη σου,δέξου με στήν καρδιά σου
μέσα στο φώς να λούγομαι,και μές στήν ευωδιά σου
τόν ερωντά σου να ντυθώ,για μια στιγμή να νοιώσω
κείνο το χάδι στήν ψυχή,που περιμένω τόσο
………..
Σε ποια μεριά του φεγγαριού
Να γράψω σε λατρεύω
Να μη χαθεί στη λίγωση
Και πεις, δεν σε πιστεύω
……..
Είχα ορκιστεί να πάψω πια
Μ΄ αγάπες ν’ ασχολούμαι
Μα σ’ είδα και θα προδοθώ
Στον όρκο μου φοβούμαι
……..
Πέρασες με χαιρέτησες
Μου γέλασες και φεύγεις
Σκέψου με κάτι τόσο απλό
Πόσες πληγές γιατρεύεις
……..
Αν φέρεις την ανατολή
Στην σκοτεινή μου ελπίδα
Θα’ ναι το ωραιότερο
Ξημέρωμα που είδα
……..
Αφού σου πήρα ένα φιλί
Εδά και να ποθάνω
Μπορώ να πω πως έζησα
Πο τσ’ άλλους παραπάνω
……..
Φοβούμαι εγώ τους εγκρεμούς
Κι όμως κοντά σου μόνο
Τα όρια του φόβου μου
Θέλω να μεγαλώνω
……..
Χιόνι είμαι και παράπονο
Ένα θα σου’ χω μόνο
Απού δεν μου κάνεις ασκιανό
Και με θωρείς και λιώνω
……..
Ήθελα να’ χα δύναμη
Τόση που να μπορούσα
Το χρόνο που’ μαστε μαζί
Τα τονε σταματούσα
……..
Τα μάτια σου αλλάζουμε
Τση φύσης τον κανόνα
Και φέρνουνε την Άνοιξη
Στη μέση του Χειμώνα
……..
Σκέψη μου τα ταξίδια σου
Να ξέρεις πως ζηλεύω
Γιατί πηγαίνεις τακτικά
Στον τόπο που λατρεύω
……..
Κι η σκέψη μου σ’ αγάπησε
Κι άρχισα να ζηλεύω
Κάθε που βρίσκεστε μαζί
Νιώθω να περισσεύω
……..
Ποτέ μου δεν σε σκέφτηκα
Και να μη νιώσω πόνο
Γιατί το ξέρω ώστε να ζω
Πως θα’ σαι σκέψη μόνο
Κερούλης Μάνος 